“Hoezo”, zal je misschien denken. “Je bent overal te vinden en vind alles interessant en belangrijk.”Dat klopt, dat vind ik ook. Toch brengt de mooie rol die ik heb gekregen om volksvertegenwoordiger te mogen zijn een behoorlijk andere kant met zich mee waardoor je in een hoek wordt gedrukt waar je je niet altijd thuis voelt. Een hoek, waarvan ik nooit had bedacht dat die inherent zou zijn aan een functie als volksvertegenwoordiger. Toch kruipt het langzaam meer en meer onder mijn huid. Hoe dat komt, wil ik graag proberen uit te leggen…
In september deelde ik al openhartig dat ik de politiek lastig vind. Regels en wetten waar je als ‘gewone’ burger je mening over geeft, worden ineens onderwerpen waar binnen het gemeentehuis vaak lijkt te worden verwacht dat je je mond over dingen houdt. Praten met ambtenaren als vrijwilliger van Jeugdpret, Avonddriedaagse of De Kaatsheuvelse Dorpskwis? Dat wordt niet op prijs gesteld, want stel je eens voor dat ik meer invloed zou hebben als gemeenteraadslid. En daar had ik dus van te voren nooit over nagedacht, in mijn ogen ben ik altijd gewoon Gerdy en heb ik ideeën vanwege mijn vrijwilligerswerk waar ik voor iedereen verder mee wil komen. Wat mij betreft zou ik dat gewoon gescheiden kunnen houden. Toch schijnen daar regels voor te moeten zijn… dat was de eerste eye-opener toen ik aantrad als raadslid.
Bij een bijeenkomst met andere vrijwilligers een tijdje geleden, werd me kwalijk genomen dat ik mensen op de mogelijkheid van hun spreekrecht wees. Dat werd meteen gezien als politiek bedrijven terwijl dit niet voor mijn partij alleen is maar voor alle gemeenteraadsleden. zodat zij op die manier allemaal van burgers kunnen horen wat er speelt…. Omdat ik wil dat iedereen weet dat die mogelijkheid bestaat. Maar zelfs met het doen van goedbedoelde tips moet je dus goed uitkijken hoe mensen je zien…
Dus, hoewel ik in september niet had verwacht dat dit nog erger zou gaan voelen is dat wel gebeurd. Ik zie mezelf als iemand die tussen de mensen staat, ik ben niets meer, maar ook niets minder dan iemand anders en hoop dat mensen me zien als iemand die het beste voor heeft met iedereen. Ik ben fel op bepaalde onderwerpen, vooral als ik onrecht bespeur, dat weet ik van mezelf. Ik ben wel oprecht. Ook vind ik het belangrijk dat je communiceert over wat je bezig houdt. Maar ook dat je de dialoog openhoudt. Het doel moet dan altijd zijn dat je niet jouw mening wilt doordrukken, maar dat je probeert uit te leggen waarom jij denkt dat het zo is. En weet je? Soms kun je dan zelfs je eigen mening bijstellen omdat je dan ook luistert naar de ander en andere inzichten kunt krijgen.
Even terug naar de raadsvergaderingen, we hadden wel wat agendapunten het afgelopen jaar waar de nodige discussies over werden gevoerd. Maar ik ben trots op onze fractie, wij hebben nooit gedacht, dat we omdat we in de oppositie zitten, altijd tegen moeten stemmen om het tegen stemmen. Dat heeft ook geen zin want er zijn ook veel onderwerpen waar we als gemeenteraad wel degelijk hetzelfde over denken.
Tegen stemmen hebben we dus ook vaak niet gedaan. Behalve met het raadsvoorstel van de Wetering omdat er geen duidelijke plannen lagen en we het daar niet mee eens waren.
Het nieuwe jaar bracht onrust; op 4 januari tijdens een extra ingelaste raadsvergadering werd ons gevraagd een besluit te nemen over het raadsvoorstel over de crisisnoodopvang. We hebben in de week nadat de brief bij (veel te weinig) bewoners op de deurmat viel (en pas daarna aan ons werd voorgelegd…) zoveel mogelijk gecommuniceerd. Ik ben die week geschrokken…van opmerkingen die mensen maakten waarbij het leek of ze spraken over beesten…maar ook hoorde ik opmerkingen terug van mensen die links-denkend zijn en eigenlijk automatisch voor opvang zouden gaan, maar nu ook gewoon klaar waren met onze gemeente omdat ze hun eigen plannen steeds doordrukken zonder na te denken wat de consequenties kunnen zijn.
Een mooi voorbeeld van het gebrek aan transparantie vind ik toch eigenlijk wel het volgende: een burgemeester en wethouders die achter gesloten deuren hun besluit over crisisopvang nemen en vervolgens wel verwachten van de gemeenteraadsleden dat zij de discussie tijdens een openbare vergadering aangaan.
Laat ik voorop stellen dat ik het niet erg vind om openbaar te discussiëren over dit onderwerp, maar waarom wij wel openbaar en B&W niet?! Waarschijnlijk zal het antwoord vanuit de gemeente wel weer zijn ‘dat dat nu eenmaal zo gaat’. Want dan zijn we weer uitgepraat.
Hoofdpijn…heb ik nog steeds…over de keuze die gemaakt moest worden. Want hoe kan ik aan de ene kant eten mee uitdelen aan vluchtelingen toen ze werden opgevangen in de Wetering en me hard maken voor een tolk voor de Oekraïnse kinderen tijdens de Jeugdpretweek en dan nu tegen dit raadsvoorstel stemmen?
En toch is dat antwoord simpel, het gaat om de manier waarop dit raadsvoorstel is doorgedrukt door ons bestuur. En ja, ook ik heb de opmerkingen gelezen over personen die zeggen dat GemeenteBelangen zich verschuilt achter procedures en de ambtelijke organisatie. Bij deze nodig ik de mensen die dat commentaar geven, uit om zich eens wat meer te verdiepen in alles wat er in de rest van het jaar gebeurd; kom ook eens bij de raadsvergaderingen zitten en lees de stukken ook eens door. Luister ook eens naar de talloze excuses die worden gegeven. Of naar de watervallen aan moeilijke woorden waarmee argumenten worden weggewimpeld.
Ook zo’n voorbeeld: toen ik in oktober de motie voor inclusie indiende, en vroeg om een extra ambtenaar werd ik door mijn medegemeenteraadsleden van de andere partijen erop gewezen dat het niet slim was om dat te vragen. Reden? Dat kan de ambtelijke organisatie niet aan. Maar we moeten het wel eens zijn met elke keer weer extra inzet voor opvang! En dan kom ik in dit geval toch ook echt op voor de doelgroep die door een beperking ook last heeft van onze ambtelijke organisatie. Nee, zij hoeven inderdaad niet te vluchten voor bommen en zijn hun leven hier zeker. Maar ook zij hebben recht op steun van hun gemeente..
Maar ook de verontrustende berichten die we binnen krijgen van mensen die geen vergunning krijgen, niet eens een antwoord krijgen… en als ze er dan nogmaals om vragen te horen krijgen dat het wel 9 maanden kan duren voordat ze de vergunning in behandeling nemen.
Ik heb nog steeds een knoop in mijn maag… ik heb een keuze moeten maken die ik 2 jaar geleden anders zou hebben gemaakt. Vandaar de aanhef boven dit bericht. De knoop doorhakken voor een belangrijk besluit binnen mijn gezondheid jaren geleden, ging me beter af dan deze…En dat vind ik heel erg. Soms (her)ken ik mezelf niet meer.
Ook heel belangrijk: de gemeente heeft de toezegging gedaan om bewoners/omwonenden om de 2 weken op de hoogte te stellen. Hoe fijn is dat!? De eerste bijeenkomst was afgelopen woensdag…ik wilde ook gaan…omdat ik probeer om zo veel mogelijk aanwezig te zijn bij bijeenkomsten, maar ook om te horen of ik mee kon denken in dagbesteding of op een andere manier mijn netwerk kan gebruiken…
Maar ook daar gebeurde weer iets waar ik niets van begrijp. Laten we het er maar weer op houden dat dat ook hoort bij de politieke arena waar ik nog steeds versteld van sta.
De toon voor het begin van dit politieke jaar is gezet, ik blijf alert en trouw aan mezelf, dat is het belangrijkste.
Ben benieuwd wat ik jullie over 2 maanden weer te vertellen heb. Wil jij op de hoogte blijven van wat er speelt binnen de gemeente? Houd dan in ieder geval de facebookpagina van de gemeente in de gaten. Hoewel vrijdag daar ook weer iets op gepost werd waar ik de nodige (communicatie)vragen over heb. Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen. Dat is een ding wat zeker is.