Donderdag was ik, samen met vrijwilligers Kim en Berry, vanuit mijn rol als projectleider bij @toegankelijk_tilburg aanwezig bij een overleg over digitale toegankelijkheid.
Ons contact met medewerkers van @gemeentetilburg op allerlei onderwerpen neemt steeds betere vormen aan. Zo ook met de afdeling webbeheer.
Vandaag gingen we langs om te kijken hoe we elkaar kunnen ondersteunen en scherp kunnen houden.
Daarover deel ik later meer.
Maar die groene broek…spreekt vanaf vandaag boekdelen voor me…
Want op het moment dat we samenkwamen in de ruimte om ons overleg te voeren, maakten we natuurlijk eerst kennis met elkaar. Omdat Kim blind is, is dat een andere manier van entree maken in een ruimte. En wat.gebeurde daar iets moois…
Een van de medewerkers stelde zich namelijk niet eens alleen voor met haar naam, maar beschreef meteen hoe ze eruit zag:
“Hoi Kim, ik ben lianne, Ik ben 1 meter 83 en ik heb bruin haar en bruine ogen. Vandaag draag ik een groene broek en een witte blouse”
Ik stond erbij en keek ernaar…onder de indruk.van de eenvoud…hoe makkelijk kan het zijn.
Ooit heb ik hierover gelezen en nooit heb ik, ondanks mijn functie, stilgestaan aan deze inclusieve gedachte.
Hoe kun je iemand echt welkom heten en betrekken? Een inclusieve samenleving, dit is het voorbeeld.
Op naar nog meer mooie samenwerkingen en naar nadenken over hoe je SAMEN dingen kunt bereiken. Hier word ik echt blij van! Want het kan zo makkelijk zijn
Groene broek…
Donderdag was ik, samen met vrijwilligers Kim en Berry, vanuit mijn rol als projectleider bij @toegankelijk_tilburg aanwezig bij een overleg over digitale toegankelijkheid.
Ons contact met medewerkers van @gemeentetilburg op allerlei onderwerpen neemt steeds betere vormen aan. Zo ook met de afdeling webbeheer.
Vandaag gingen we langs om te kijken hoe we elkaar kunnen ondersteunen en scherp kunnen houden.
Daarover deel ik later meer.
Maar die groene broek…spreekt vanaf vandaag boekdelen voor me…
Want op het moment dat we samenkwamen in de ruimte om ons overleg te voeren, maakten we natuurlijk eerst kennis met elkaar. Omdat Kim blind is, is dat een andere manier van entree maken in een ruimte. En wat.gebeurde daar iets moois…
Een van de medewerkers stelde zich namelijk niet eens alleen voor met haar naam, maar beschreef meteen hoe ze eruit zag:
“Hoi Kim, ik ben lianne, Ik ben 1 meter 83 en ik heb bruin haar en bruine ogen. Vandaag draag ik een groene broek en een witte blouse”
Ik stond erbij en keek ernaar…onder de indruk.van de eenvoud…hoe makkelijk kan het zijn.
Ooit heb ik hierover gelezen en nooit heb ik, ondanks mijn functie, stilgestaan aan deze inclusieve gedachte.
Hoe kun je iemand echt welkom heten en betrekken? Een inclusieve samenleving, dit is het voorbeeld.
Op naar nog meer mooie samenwerkingen en naar nadenken over hoe je SAMEN dingen kunt bereiken. Hier word ik echt blij van! Want het kan zo makkelijk zijn
